ESKİDEN AŞKLAR VARDI…

Eskiden aşklar vardı;      Duygu dolu sevgi yumakları ile örülmüş. Türlü gizemlerin barındığı, tomurcuk güllerle döşeli, yasemin kokulu bahçelerde bülbül sesleriyle anlatılan…  Eskiden aşklar vardı;      Kar taneleri gibi saf ve temiz. İnsanın iliklerine kadar işleyen soğuklara aldırmadan beklenilen zifir gecelerde, onun hayaliyle ısınılan…  Eskiden aşklar vardı;      Yağmur damlalarının altında sırılsıklam olmuş bedenlerin heyecandan titreyen hücreleri ile mesajlaşarak sevginin sonsuzluğunu anlatan…  Eskiden aşklar vardı;      Yüreklere düşmesi ile birlikte sonsuzlaşan. Edilen yeminlerin hilafına gerçekleşen duygu karmaşasında sonu ölümle noktalanan…  Eskiden aşklar vardı;      Sevginin ölümsüzlüğü ile anıtlaşan. Sonsuza kadar yaşatılacağı yemini ile kalplere mühürlenen, asla silinemeyen...  Eskiden aşklar vardı;      Hilesiz, katışıksız, yalana, dolana kaçmadan dobra, dobra yaşanan. Paranın satın alamadığı değerlerden oluşmuş saf ipeksi duygularla kaplanan…   Eskiden aşklar vardı;      Adı vatan sevdası olan.      İçinde yaşarken değerini bilemediğimiz ama ayrıldığımızda yüreğimize cız ettirip, hasretliği ile burnumuzun direğini sızlatan. Yıllar sonra döndüğümüzde ise üzerine kapanarak öpüp koklanılan…  Eskiden aşklar vardı;      Memleket uğruna akıtılan alın terleri ile üretilen eserlerin adını taşıyan. ‘Vatanım benim çalışmamla, ürettiklerimle, meydana getireceğim eserlerimle yücelecek’ denilen. Ve tüm bunlardan övünç duyulan…  Eskiden aşklar vardı;      Okuyan, çalışan, eğiten ve eğitilenler ordusu ile gücüne güç katmaya yemin etmiş ülkemin insanlarıyla yücelen, ülkemin birlikteliğinin gururunu anlatan…  Ve eskiden aşklar vardı;      Adı milli olan, milletimin davası olan...      Ya bugün?      Ya bugünlerde o eski aşklara ne oldu?       Ey dostlar! Ey arkadaşlar!       Bileniniz var mı?