EY HAYAT! (Manzum)

EY HAYAT!

(Sevgiyle yaşanmış nice yıllara selam olsun…)

 

“Yüzde ısrar etme, doksanda olur./İnsan dediğin, noksanda olur./Sakın büyüklenme, elde neler var./Bir ben varım deme, yoksan da olur./Hatasız dost arayan, dosttan da olur.”  

                                   (Mevlana)

 

Bak yine gecelerin zifiri,

Karanlıkların isi düşmüş kimi yüreklere!

Yalnızlığın adıdır bu…

Sesine cevap arama bulamazsın!

Bekleme mazinin mutluluğunu,

Bir daha dönmez geriye…

Geçip de giden yılları sorgulama,

Nerededir?

Neredeler o sevgiyle coşan yürekler

Diye sorma!

Yanıt arasan da bulunmaz,

Çıkılan o son yolculuğun,

Bir daha dönüşü olmaz…

Bazen takılı kalırsın,

Kalpleri delip de geçen,

O güzel bakışlı gözlere…

An olur!

Sesi duyulur derinden derine,

Bir de sıcaklığı düşerse,

Tam da kalbin içine!

Kirpiklerde seli kalır

Tüm anıların,

Yokluğuyla kavrulur,

Yaşanacak nice yılların…

Hayat buysa eğer?

Neşesine de,

Kederine de,

Söylenecek ne çok şey var?

Her defasında;

Hüznüyle, sevinciyle kalır,

Tüm yaşanmışlıklar…

Ey hayat!

Bilirim durmazsın,

Durdurulamaz ki zaman!

Ama sormadın,

Sormadılar ki hiç!

O yaşananlara…

Çevir sayfalarını bir bak!

Hepsini yazdım,

Adı hayat olan o kitaba…

Çalıştım, çabaladım;

Hiçbir engelden yılmadım.

Görevim bu dedim.

İnancımı da verdim, emeğimi de;

Hepsi de sevgimle…

Dile kolay!

Sayamam ki,

Söylemem hiç!

Bu ne uzun bir zamanmış diye…

İçinde;

Sevinci de var, kederi de…

Acılarını hiç sorma!

Yazmakla bitmez.

Her birisi çok değerli;

Bedeli hiçbir şeyle ödenmez…

Ey hayat;

Son bir dileğim var!

Yaşanacak yıllardan,

Bana ne kaldıysa,

Senden olan.

Ona bir bak!

Onu ver.

Adını sen koy!

Ama içinde sevgiyle dolu bir yürek olsun,

Yaşamım, onunla huzur bulsun.

Ey hayat;

Sana ömrümü de verdim,

Sevgimi de…

Ne yazdıysan kaderime

Hepsi kabul.

Ama sen de bunu bil!

Ardımda yaşanmışlıklardan,

Her ne kalmışsa geriye;

İçi sevgiyle dolu kalbim,

Ve o özlem dolu bakışlarımdır sadece…